Mooi waren de meelevende reacties van de kinderen, vanuit hun eigen leefwereldje. Opmerkingen als ‘ik hoop dat ze eten en drinken hebben’, ‘ik wil heel graag helpen maar ik woon te ver weg’ en ‘als ik oplossingen heb stuur ik ze meteen op’.
Hier bij KinderRijk hebben we werkinstructies met tips hoe te handelen wanneer kinderen iets meemaken wat heftig voor ze is. Gelukkig is het zelden nodig, maar ook tijdens kleine spontane gesprekjes tussendoor komen soms wat lastigere onderwerpen naar voren. Mooi is dan om te zien hoe kinderen op hun hele eigen manier met dit soort dingen omgaan.
Zo was ik een keer verdiept in een gesprekje over huisdieren met Josien, een drieplussertje dat niet meer sliep tussen de middag en zin had te vertellen over haar diertjes: vissen. Zelf had ik net de vorige dag mijn konijn moeten laten inslapen na acht jaar, wat ik aan haar vertelde.
‘Ik had een konijn maar nu niet meer, hij is gister dood gegaan.’
Josien denkt hard na. Je kan bijna de radertjes horen draaien en kleine lijntjes zien ontstaan die haar driejarige eilandjes van kennis met elkaar verbinden. Dood. Ze besluit dat het verdrietig is voor mij en aait met haar handje over mijn arm. Ook blijkt ze besloten te hebben hoe het heeft kunnen gebeuren. Begripvol kijkt ze me met een ernstig gezichtje aan en zegt:
Hij is opgegeten door een krokodil hè?’
Geweldig. Ik leg uit dat er geen krokodil aan te pas is gekomen, wat ze maar een beetje gek verhaal lijkt te vinden. We gaan maar puzzelen, dat is een wereldje waar al haar kennis gewoon klopt.
Ik spiek net nog even op internet, dat is het handige van een kantoorbaan, maar helaas nog geen goed nieuws over de broertjes. Nederland wacht af.